Στη Σύρο

 

Την επόμενη επταετία την πέρασα στη Σύρο προσπαθώντας να ανασυντάξω δυνάμεις. Με την άφιξή μου στο νησί, δούλεψα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου ως …γραφείο σπουδών, με σύμβαση. Ο τίτλος είναι ακριβής. Για δύο χρόνια ήμουν με ένα τηλέφωνο στο αυτί κι έναν υπολογιστή στο μάτι. Πάλι. Δούλεψα με προθυμία για κάτι που αγάπησα αλλά το οποίο με αγαπούσε μόνο με το ένα ημισφαίριο της ψυχής του. Οι φοιτητές είχαν γράψει σε τοίχο «Matsouka we need you» αλλά οι αρχές έκριναν και αποφάνθηκαν περίπου το εξής: «Δε δουλεύεις αρκετά χρόνια το εικοσιτετράωρο κι ας έχουμε να σε πληρώσουμε οχτώ μήνες». Ίσως υπήρξα αχάριστη τελικά.

 

Περιπλανιόμουν στο νησί κι έψαχνα για οποιαδήποτε δουλειά θα ήταν αρκετή να με κρατήσει πάνω του. Βρέθηκα να δουλεύω σε μια τοπική εφημερίδα. Προσλήφθηκα για να φέρω πελάτες διαφήμισης και η αρθρογραφία ήταν το καροτάκι, γιατί ελάχιστοι έχουν επίγνωση της χρησιμότητας της διαφήμισης στη Σύρο· και αυτό ο εκδότης το ήξερε. Έτσι με άφησε να κάνω το πολιτιστικό ρεπορτάζ και την επιμέλεια των δευτερευούσης σημασίας δελτίων τύπου. Το μικρόβιο είχε ήδη κολλήσει. Ήρθε ένα αφήγημα ντόπιου άσημου λογοτέχνη, από εκείνους που ονομάζω «απομνημονευματίες», το οποίο δε σωνόταν με καμία …επιμέλεια (οπότε εκδόθηκε χωρίς σωτηρία και χωρίς το όνομά μου ευτυχώς). Αυτό συνέβη δις. Εντωμεταξύ, είχα ήδη γράψει κάποιες εργασίες για λογαριασμό τεμπέληδων φοιτητών, τους οποίους θα ήθελα να ευχαριστώ από αυτό εδώ το βήμα. Κατάλαβα γιατί την ενέργεια τη λένε «εκπόνηση»· πονάει το μυαλό μου για να πάρω ένα ρημάδι οχτώ.

 

 

εδώ ξεκινούν τα παραμύθια!

 

Φυσικά, ούτε τότε μπόρεσα να απαλλαγώ του κισμέτ: Άλλο ένα μικρόβιο εισέβαλε στον οργανισμό μου και γι’ αυτό ευθύνεται μια φίλη -καλή της ώρα- που με κάλεσε να διαβάσω ένα παραμύθι σε μια γιορτή παραμυθιού που οργάνωσε στο νησί. Αυτό ήταν! Μαγεύτηκα από τα παραμύθια και τις αλήθειες τους, ενώ το σώμα μου θυμήθηκε το σανίδι εν γένει. Έκτοτε δε σταμάτησα να λέω παραμύθια σε ζωντανό (ολοζώντανο) κοινό. Μάλιστα, από τον Δεκέμβριο του 2009 δημιούργησα μια ραδιοφωνική εκπομπή με παραμύθια, τα «Παραμυθοσκαλίσματα, με τη Λωλώ», κάθε Σάββατο 10-11 το πρωί, και ήμουν στο μικρόφωνο του ΑιγαίοLive αδιαλείπτως (σχεδόν, γιατί Ιούλιο και Αύγουστο κρατούσα σε αγωνία απουσίας το κοινό μου).

 

Το καλοκαίρι του 2011, δούλεψα με πάθος (λάθος;) για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις της Σύρου. Εκείνο το καλοκαίρι δεν προλάβαινα να δω ούτε τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ως άνθρωπος-ορχήστρα κάλεσα καλλιτέχνες, τους τακτοποίησα σε ευγενικά ξενοδοχεία, τους έφερα σε επαφή με τους εδώ συνεργάτες τους, τους ντάντεψα, τους κανάκεψα, τους καλομίλησα, τους διαφήμισα σθεναρώς στο συριανό κοινό, εκείνοι έκαναν τη δουλειά τους κι όλοι στο νησί ήμασταν ευτυχισμένοι.

 

Τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς ήμουν σε καταστολή. Χαλάλι.