Χθες το απόγευμα ήταν για μένα μια πολύ όμορφη στιγμή. Παρακάμπτοντας συνειδητά όλα τα κακώς κείμενα, όπως την ανύπαρκτη προετοιμασία της διοργάνωσης που μας προσκάλεσε, γίναμε ένα όμορφο παρεάκι κάτω από τον απογευματινό ήλιο της Άνω Σύρου που όλα τα βλέπει κι όλα τα φωτίζει. Βρεθήκαμε ακριβώς την ώρα που βγαίνουν οι καλικάντζαροι...!
Είπαμε για τον Αρίδα που οι καλικάντζαροι τον βούτηξαν στο ποτάμι κι εγινε σα γαρίδα. Μετά τον πασπαλησαν με αλεύρι κι έμοιαζε με μαρίδα και στο τέλος στον έδεσαν στη φτερωτή του μύλου κι ήταν σαν (ιπτάμενη κατσαρίδα; δε θυμαμαι). Ψάξαμε για καλικάντζαρους, κάποιοι τους άκουσαν κι αλλοι τους είδαν κιόλας, αμε! Την ιστορία την είπαμε όλοι μαζί και γέλιαααα! Φυσικά, από χθες όλοι έχουμε ενα κουδουνάκι κραμασμένο πάνω μας μπας και συναντησουμε κανένα άτιμο καρκαντζέλι να το κουνήσουμε να φοβηθεί να φύγει.
Καλά Χριστούγεννα!
